ZEVEN STAPPEN...
1. Francesco had als jonge man meegevochten met zijn stad tegen een andere stad. Hij werd er ziek van. Hij doolde eenzaam rond in de velden rond Assisi. Alles leek hem zo leeg. Zich in de handel van zijn vader gooien, dat zag hij ook niet zitten. "Heeft het leven zin? Wat doe je met het leven?" Het waren goede vragen die Francesco zich met heel veel pijn stelde.
Ken je vrienden die ontgoocheld zijn over wat het concrete leven, ondanks alle goede dingen van de welvaart, hun kan bieden... jongeren die op zoek zijn naar iets meer dan "eten, drinken, vechten om de macht"? Heb jij ooit zulke momenten? Is het eerlijk en goed zulke momenten uit de weg to gaan?
2. Regelmatig hielden de jongeren van Assisi op de rand van de stad een feestavond. Die avond was Francesco weerom tot de prins van het feest gekozen. Laat in de nacht zakte de plezierige troep of naar het centrum van de stad. Ineens bleef Francesco staan. Het was of plots een Stem, hem heel genegen, tot zijn hart sprak. Maar weldra gingen de leute en het lawaai verder...
Zou zoiets in onze tijd ook nog gebeuren? Zijn er jongeren die zoiets meemaken? Even de ervaring van een liefdevolle Nabijheid, zelfs in het geroezemoes van feestvierende vrienden? Heel even maar. Misschien herken je dit...
3. Eens kwam Francesco buiten de stad een melaatse tegen. Hij dacht in een kring rondom die man heen te trekken. Maar zijn genereus hart zag het gelaat van die eenzame. Hij ging er regelrecht op of en omarmde die man.
"Toen", zei hij later, "heeft de Heer mij barmhartigheid bewezen." Door zichzelf te geven, ontdekte hij het beste van zijn eigen hart. Wie zijn leven schijnt te verliezen, is de grote winnaar betreffende echt en waarachtig leven.
Werd je ooit getroffen door de twee vragende ogen van een lijdende, eenzame, arme medemens? Misschien heb je toen die mens ter harte genomen? Wat ging er toen in je eigen hart om? Is het waar dat wie zijn leven geeft, het eigenlijk wint? Is dit misschien een goed spoor naar echte vreugde?
4. De vierde stap is een dubbelster! Francesco kwam toevallig in een klein vervallen kerkje. Hij werd getroffen door het kruisbeeld aan de wand. Was Jezus ook voor hem gestorven? Was hij, Francesco, dan zo belangrijk? Spontaan begon hij te bidden. Maar in zijn bidden begreep hij ook dat er iets moest gedaan worden. "Bouw mijn kerk weer op", zei een Stem in zijn hart.
De grote kerk van Jezus? Of dit kerkje? Hij begon onhandig, dit kerkje te herstellen.
Met zijn handen!
Als een jonge christen persoonlijk begint te bidden, overschrijdt hij een belangrijke drempel. Is dit omwille van die nieuwe kracht in het hart die uit de stilte geboren wordt? Of misschien omdat God, haast ongemerkt, zijn plan van liefde in deze jonge mens nu kan beginnen uit te werken? Niet zelden gaat dit samen met een nieuwe inzet: iets doen voor de anderen, liefst ook met de handen, bv. in de Bouworde, in Caritas-Gemeenschapsdienst, of... thuis en in de buurt.
5. De rijke vader van Franciscus is niet fel opgezet met de nieuwe levensstijl van zijn zoon. Van zulk vrijwilligerswerk is geen groot geld te verwachten... En edelmoedigheid is Liefst een voorbijgaande jeugdziekte. Hij doet zijn beklag over Francesco bij de bisschop van Assisi. Die laat Francesco roepen en peilt naar zijn bedoelingen, in het bijzijn van zijn vader. Die vader eist dat Francesco geen dwaze dingen meer doet; ook geen edelmoedige verspillingen. Is dat het ogenblik voor een beslissende keuze? Francesco kiest voor de vrijheid. Als Vader zal voortaan God voor hem zorg dragen. Hij gooit zijn klederen op een hoopje voor zijn lieve papa.
Dit is de vrijheid van de evangelische armoede. Het gewaad van de bisschop is gelukkig breed genoeg om de naakte Francesco in bescherming te nemen. Wie lacht hier? De bisschop, de vader van Francesco of toch wellicht Francesco zelf?
In een wereld waar ook jongeren gevangen zitten in het spinnenweb van verlammende welvaart, kan een eerste gebaar van vrijheid beslissend zijn. Welk gebaar zou dat kunnen zijn? Ken je al een "vrijgevochten" met het kenmerk van een nieuw soort vreugde?
6. Op een dag is Francesco in de Mariakerk van zijn stad. Juist wordt het evangelie voorgelezen: ". Verkondigt het koninkrijk... overal zij je groet: vrede... ! Neem geen geld mee, geen reiszak." Dit waren woorden van Jezus van zoveel eeuwen terug! Maar Francesco had echt de indruk dat zij speciaal voor hem waren uitgesproken. Dat was de boodschap, waar zijn hart op wachtte. In alle andere ervaringen tot nu toe was zijn hart daarop voorbereid. Hij was zich meteen heel sterk bewust dat dit evangelie hem maar tot vreugde zou zijn, als hij het radicaal beleefde, zonder water in de goede wijn te doen.
Zou er voor ieder mens een beslissend woord in het evangelie staan? Ook voor jou? Is er wellicht een woord in het evangelie dat voor jou opeens een meer persoonlijke klank had dan alle andere woorden tot nu toe... een woord om van te Leven? Misschien is het goed het evangelie eens open te slaan op de bladzijde van de zaligheden (Mat. 5,1-12). Er zijn er acht... dus zeker een voor elke mens met een open hart. Of zou het goed zijn in Lucas 10 (de zendingsrede) eens na te gaan waarom Francesco juist door die woorden zo sterk werd aangegrepen?
7. Francesco heeft zijn weg gevonden. Eindelijk, zou je zeggen... Nu reeds..., denken anderen. Hij wordt een zwerver met handen vol vreugde. En overal zegt hij: "Vrede!" Heel wat jongeren, maar ook ietwat ouderen, zeggen. "Dat is het leven waar wij naar uitkijken... hier wordt de droom van broederlijkheid en solidariteit dan toch waar':
Aan Francesco worden vrienden geschonken. Een gemeenschap verzamelt zich rond hem, een groep van broeders, broeders voor elkaar, en broeders voor de mensen, voor de armen vooral. Na 12 jaar zijn ze met 3000! Na 18 jaar met 5000! Ook in deze tijd leven overal gemeenschappen van jonge christenen. Men spreekt aan elkaar zijn hart uit. Men vertelt ervaringen. Het evangelie wordt geopend. Men vertelt aan elkaar welke bemoediging men daarin proeft en ook hoe men zich daardoor uitgedaagd weet. Er is meestal ook een moment van bidden, levensecht. Men deelt pijn, hoop en vreugde. Op de plaats waar deze jongeren leven, zindert dit moment van gemeenschap na.
'Zolang men goede vrienden heeft, mag men over God niet klagen':
Dit is de zevensprong van Francesco. Hoe spring jij in die dans?
ENKELE SLEUTELS: HOE WORDT HIER DE DROOM VAN EENHEID GERED?
In de stadspolitiek van die tijd leek de aanvankelijke droom van eenheid en gemeenschap geen lang leven beschoren. Maar de beste jongeren in de stad wisten toch dat daar de toekomst lag: in echte gemeenschap! Francesco vond een nieuwe weg naar die toekomst. Vond hij die weg? Of heeft deze weg hem gevonden? Of iemand op die weg?
1. Ja, dit is wel de eerste sleutel die Francesco ontdekte om de deur van de gemeenschap te openen. Je kan gemeenschap niet met je eigen blote handen maken, je moet ze ontvangen. Dit gebeurt bv. waar mensen samen bidden of zich door het evangelie laten ondervragen. Ook dan blijft gemeenschap moeilijk! Maar is ze anders wel mogelijk op langere termijn? Probeer misschien die sleutel...
2. Een tweede sleutel die Francesco aanreikt, betreft onze Levenshouding op elk ogenblik. Hier en nu, voor de mens van deze ontmoeting, moet je zelf vrede zijn. Je moet als het ware in staat van ontmoeting, in staat van gemeenschap leven, altijd weer je laten aankijken door het gelaat van concrete mensen en je hart wakker houden om hen tot vreugde te zijn. En a[s je een mens tegemoet gaat, zeg dan: vrede! Of beter: wees dan vrede, van kop tot teen.
3. Daarbij aanstuitend moet men over een werkelijke vondst van Francesco spreken. Het is de derde sleutel voor een echte gemeenschap. Die vondst is verwoord in de naam van de religieuze orde die Francesco met zijn vrienden stichtte: "Minderbroeders': Met een scherpe blik had Francesco vastgesteld dat de broederschap tussen de mensen voortdurend aangevochten is, omdat mensen dikwijls "meerderen" van anderen willen zijn. "Broeders" die meer willen zijn en schijnen dan anderen zijn "meerderebroeders". Eigenlijk een tegenspraak van broederlijke verbondenheid! Hoe kan men dan het evenwicht herstellen en de broederschap redden? Doordat - zo zegt en beleeft het Franciscus - er "minderebroeders" zijn! Het gelaat van iedere mens is een oproep tot Liefde. Dit gelaat is onontwijkbaar.
Deze ervaring heeft met God te maken die iedere mens zijn waardigheid geeft. Dus moet ik bereid zijn dienstbaar te worden voor "de mens van God" in de gemeenschap, in iedere ontmoeting. Waar mensen met zulke levenshouding, ook in verantwoordelijke opdrachten, aanwezig zijn, wordt het weefsel van de gemeenschap hersteld.
WAAROM SLOEG DIT GETUIGENIS ZO AAN?
Men kan zich afvragen waarom Francesco zo diep het hart van zijn tijdgenoten aansprak. Duizenden werden zijn broeders. Door de dikke muren van een voornaam huis drong dit nieuwe leven door tot een jonge vrouw, Clara van Assisi, die dan in de geest van Francesco gemeenschappen van jonge vrouwen stichtte. En vele leken in de steden beleefden op hun manier het ideaal van Francesco. Door de aderen van de hele kerkgemeenschap stroomde nieuw bloed. Waarom zulke diepgaande invloed? Waarom sloeg de vonk juist toen over?
Ik denk dat het antwoord eenvoudig is. Francesco voelde spontaan de diepste stroming van zijn tijd aan: de hunker naar gemeenschap en eenheid, naar vriendschap tussen gelijken. En vanuit die gevoeligheid las hij het evangelie met nieuwe ogen. Zo kwam hij tot zijn verrassing in de kern van het onvervalste evangelie terecht. Want de droom van het evangelie is: dat allen één zijn! Waar het naakte evangelie en het beste van een bepaalde tijd elkaar ontmoeten, wordt alles mogelijk. Dan moet er niet veel meer gezegd en bepleit worden. Waar echt leven is, verzamelen zich de meest genereuze jongeren.
Er zijn hier en daar reeds tekenen dat in onze tijd hetzelfde aan het gebeuren is. Op een nieuwe wijze is de wereld op zoek naar eenheid, wereldwijd en overal. Ondanks alle ontgoochelingen blijft die droom nog levendig. Als dan het evangelie geopend wordt en met een nieuwe gevoeligheid gelezen wordt, kan de vonk overspringen. Het evangelie waarborgt die droom van eenheid en geeft een nieuw dynamisme om die droom gestalte to geven in concrete initiatieven. Waar nu het evangelie en de beste verlangens van een nieuwe tijd elkaar ontmoeten, wordt toekomst gemaakt.
Hoe gebeurt dit concreet? Door bv. jongerengroepen, waarin men samen ervaringen deelt rond de beleving van het evangelie.