Dit gedicht ter nagedachtenis aan onze lieve overledenen brengt onder woorden wat niet onder woorden te brengen is, het onnoemelijke verdriet van mensen die hun geliefden aan de overkant missen. Maar ook in het vertrouwen dat zij nu bloeien, 'liever dan ooit voordien'.
Gedachtenis
Ze zeggen zoveel. Dat het went.
Dat de tijd een helende mantel is.
Zoveel dat het overgaat als griep,
vervaagt in het stof van de dagen.
Maar het blijft hangen als mist op
mijn haar. Ik overwinter in verdriet
om hoe het was, had kunnen zijn.
Jij bloeit liever dan ooit voordien,
met nog zachtere kleuren van leven,
hoewel ze zeggen dat het niet mag.
Ze zeggen zoveel. Of liever nog niets.
En dat went nooit.
© Mark Naessens
Opgenomen in het prachtige boekje met CD:
“Alleen witte bloemen. CD-boek met gedichten over afscheid,
verlies en troost, samengesteld en gelezen door Jessie De Caluwe.”,
Lannoo, Tielt, 2000
Een gedicht van Rainer Maria Rilke uit zijn 'Stundenbuch' met een knappe vertaling van Piet Thomas. Een gedicht, opgedragen aan al onze geliefde overledenen en wie om hen rouwen.
Meine Wesens Dunkelstunden
Een gedichtje ter nagedachtenis aan de vele slachtoffers van geweld in deze wereld, ook vandaag weer... ja, het leven kon zo mooi zijn...
Wachten
Ik ken een land aan Gene Zijde,
daar is geen kou, geen duisternis.
Geen mensen die elkander mijden,
daar is geen pijn, geen droefenis.
Daar zal ik op je blijven wachten,
mijn ogen steeds op jou gericht.
Opdat als jouw tijd is gekomen,
wij samen opgaan naar het licht.
Hennie Gerrits - Brink
Dit gedicht van Gerrit Achterberg dragen we op aan alle kinderen die heel erg ziek zijn en bijzonder aan hen die in ons land de veel te zware verantwoordelijkheid toegeschoven krijgen zelf te beslissen over hun levenseinde.
Dit kunstwerk is van de kunstenaar © Leonid Afremov.
© Leonid Afremov / Olieverf op doek
Voor u te zijn geboren...
Ik heb mijn lichaam prijs gegeven,
en prijsgegeven zal ik zingen
de nooit gekende sidderingen,
waarmee de ziel het bloed
binnenvoer en voorgoed
mijn lichaam dansen doet,
mijn lippen kussen doet,
mijn handen strelen.
O dalen zonder vallen, zo verheven,
dat men op alle bodem engelen ontmoet.
O vallen en verworden, zo om ‘t even,
dat men zich van zich zelve gans ontdoet.
O vinden van een nooit gevonden leven,
tussen zichzelve en de engelen begroet.
Ik weet dat hier de dood mee is gemoeid.
Maar des te meer ontbloei ik van de vele
uitstortingen van vrede en van leven:
dit is het grote voorspel, het is goed
voor u te zijn geboren, mijn Beminde,
die ik zich in mijn lichaam voel bevinden.
Gerrit Achterberg
Het ontroerende lied dat je hier kan beluisteren, is een lied van Karen Taylor Good. Het zijn de afscheidswoorden van ouders aan hun stervende of overleden kind. Bidden we voor alle kinderen die vanaf heden onder druk zullen worden gezet om euthanasie aan te vragen, voor hen die nog te klein zijn om te weten wat er met hen gebeurt en voor alle kinderen die niet meer de kans en de tijd krijgen om rustig en op een natuurlijke manier te sterven en afscheid te nemen van dit leven, van hun ouders, grootouders, zussen, broers en vriendjes... Op de achtergrond van deze pagina kan je dit lied beluisteren.
Een gedicht van M. Vasalis, met een heel diepe inhoud. Als je het weer en weer leest, dan openbaart de diepte van dit gedicht zich ook aan jou! Graag dragen wij het op aan al de slachtoffers en hun geliefden van de tyfoon Hiyan op de Filipijnen.
De jonge Vasalis
Soms, als gij zwijgt
Soms, als gij zwijgt en uit het venster schouwt,
grijpt mij uw schoonheid als een wanhoop aan,
een wanhoop door geen troost te blussen,
niet door te spreken, niet door te kussen,
en groot als mijn bestaan, en even oud.
Dat ik u zien moet en u niet kan zijn,
van u gescheiden door mijn eigen ogen,
dat gij daar zit, zo buiten mij geboren,
het doet als een geboorte pijn.
Wanneer gij zwijgt en uit het venster ziet,
komt soms de wind en hij beweegt uw haren,
die aan de boorden van uw voorhoofd staan
als aan een stilstaand water oeverriet.
Soms komt een wolk de hemel langs gevaren,
ik zie de schaduwen over uw ogen gaan.
Dan is het mij alsof gij eeuwig zijt,
of ik maar even bij u leven mag,
alsof mijn tijdelijkheid mij van u scheidt,
dan wendt uw hoofd zich om, ik zie uw lach.
M. Vasalis
Uit: M. Vasalis, Vergezichten en gezichten, G.A. Van Oorschot, 2009
Deze 'Mijmering over het Leven' en het prachtige Aquarel, ongeveer gelijktijdig ontstaan, zijn creaties van Rudi Thomassen. Hij stuurde ze ons toe ter deelneming bij het afscheid van onze dierbare zuster Francisca, die zoveel hield van de natuur en van wie gezegd kan worden 'zij had een engelengeduld'! Daarom is dit gedicht zo passend voor haar en delen wij het graag met jou in de nagedachtenis aan onze geliefde medezuster.
Mijmering over het Leven
Het water vloeit voorbij
de rivier geleid
naar de oneindigheid
van de verzamelende Zee.
Maar de weerspiegeling
van al die bomen
die door het water
tot leven zijn gekomen
en langs de oevers zijn gegroeid,
die blijft, en nodigt uit
tot blijven dromen
van wat het water heeft bezield
toen het hier is voorbijgekomen.
Met hartelijk medeleven
Rudi Thomassen
Dit stukje wondermooie Poëzie met muziek is één van de pareltjes (het 6e deel) uit het 'Requiem van Twijfel en Troost' die door je heen gaat alsof de hemel de aarde raakt. De teksten zijn geschreven in directe, herkenbare taal en roepen daardoor zelf ook weer emoties op. Uiteindelijk bieden de teksten troost en perspectief. Hier kan je dit lied ook beluisteren.
Struikelsteen in de woestijn
eenzaam
gelaten
tot daar
waar
woordeloos geslagen
taal nog slechts gedachte is
veertig maal
denken
onder koele maan
taak
haalbaarheid
prijs
alleen
staan de
gedachten
versteend
onder schrijnend zonlicht
volledig dicht gedacht
de cyclus
leven
sterven
opstaan
heilig spel van de dag
en de nacht
die komt
met
wat als ook de gedachte sterft
er vallen woorden
- uit duister en uit licht -
dat er geschreven staat
de mens
gestold gedachtegoed
luistert
kiest
neemt een woord op
gaat
wordt taal van de gedachtenis.
Steven Fuite
Dit Requiem is op een bijzondere manier tot stand gekomen. Twee auteurs schreven ieder afzonderlijk losse teksten en gedichten. Linda Opheide, personal coach voor innerlijke bewustwording, reflecteert met haar poezie op haar eigen indringende ervaringen van verdriet en verlies. Predikant Steven Fuite verbindt in zijn liederen deze ervaringen en gevoelens met zijn Bijbelse bronnen. In het Requiem ontmoeten hun verschillende perspectieven elkaar.
Tekstschrijvers Bert Stuij en Willem Brouwer van het koor Synoidos bundelden de teksten en bewerkten het tot een Requiem.
Dirigente van Synoidos, Nadia Loenders, maakte samen met haar echtgenoot, Jos Simons, dirigent van het harmonieorkest Cercle Musical, prachtige muzikale arrangementen. Er is voor pakkende muziekstijlen gekozen. Zo is een 13-delig werk ontstaan waarin orkest en koor samenwerken om die ontmoeting van Linda en Steven muzikaal over te brengen.
Struikelsteen in de woestijn wordt hier gezongen door bariton Math Dirks.
Dit Requiem is warm aan te bevelen, zeker wanneer je een rouwproces doormaakt, maar ook zo.
Bron: Website: Requiem van Twijfel en Troost
Dit 'Requiem van Twijfel en Troost' - Intermezzo, gecomponeerd door Nadia Loenders (mezzo-sopraan, dirigent en componist) en Jos Simons (althobo-solist en componist) kan troost en genezing bewerken in lichaam en ziel.
Een heel bijzonder gedicht, over sterven en leven....
De monniken van Sénanque
Zij stierven er snel en stil
en zonder overtollige reutel spoedden zij zich heen
van sterfplaats naar sterfplaats,
jaren ouder van jaren verlangen.
Als zonderlinge geliefden woonden zij in het landschap,
aan alle wensen der weelde ontwend,
zachtmoedig als wat niet meer wordt gevreesd.
Zij kenden geen verhuizen meer.
En wij, gekomen uit de oorden
van het roekeloos woekerend woord,
wisten tussen stof en steen en stilte
de ampere galm van hun stappen nog bewaard,
en zwegen, als voorgoed ontheemd,
in de leerzaamheid van zeldzame minnaars,
en van jaren verlangen
werden wij jaren en jaren ouder.
Luuk Gruwez
Uit: 'Een huis om dakloos te zijn.'
Elsevier Manteau, Antwerpen/Amsterdam 1981, blz.31.
Ter nagedachtenis aan de 28 slachtoffers die ons zo plots zijn ontvallen door het busongeluk in Sierre - Zwitserland: de kinderen, de jonge mama en papa's en die lieve 'oma', een gedichtje om hen te gedenken...
Als je op deze kaarsjes klikt,
kan je een rouwregister tekenen
ter nagedachtenis aan de slachtoffers
van het busongeluk in Sierre.
Boodschap van de overkant
Ik ben rustig heen gegaan,
vrij van grote pijn,
zonder vele woorden...
Mijn hart God toebehoorde,
rust eeuwig in het Zijn.
Ik ben vredig heen gegaan,
spreek elke dag met mij.
Vertrouw me al je zorgen...
zo heel in God geborgen,
ben ik je dicht nabij.
In stilte ben ik heen gegaan,
geleid naar 't grote Licht.
Als sterren hemels pinken,
jouw ogen tranend blinken,
zie ik je aangezicht.
Stephanie Cosemans
In deze dagen missen wij onze geliefden die naar de overkant zijn gegaan en daar op ons wachten nog sterker dan anders. Voor alle mensen die lijden onder het gemis van hun dierbare overledenen: een gedicht van een monnik. Het is genomen uit de dichtbundel 'Tijdloos' van Christian Pirenne: meer dan 50 wondermooie gedichten voor wie zich regelmatig wil verdiepen in een stukje poëzie.
Naast gedichten tref je er prachtige foto's uit de natuur in aan, gemaakt door broeder Wigbert Verschuren. Als je op de afbeelding van de kaft klikt, kan je deze dichtbundel eventueel rechtstreeks bestellen. Zoals het er treffend in beschreven staat: 'Tijdloos is een kostbaar boekje voor wie wil stil staan bij de tijd die ons gegeven is'. Dankzij de instemming van de uitgever kunnen we je laten proeven van één van de pareltjes uit deze bundel:
Mijn geliefde
Het lijkt al lang geleden
dat hij is heengegaan
die mijn geliefde was.
Wij waren samen onderweg
en nog maar halverwege...,
onverwacht kwam toen
de dood ons tegen.
Het lijkt al lang geleden...
maar liefde rekent niet
met tijd, zij roept verleden
tijdloos terug tot heden.
En tot de verste horizon
dringt liefde door, daar
waar de aarde en de hemel
raken aan elkaar.
Het lijkt al lang geleden
dat hij is heengegaan
die mijn geliefde is.
Steeds meer komt hij
geloof ik
mij nabij.
Christian Pirenne, Tijdloos, Abdij van Berne - Heeswijk (2010) 72.
Twee gedichten van M. Vasalis, uit haar bundel 'Vergezichten en gezichten'.
O sla de rots opdat ik ween
Verdriet kit al mijn krachten samen,
zodat ik roerloos word als steen.
Mijn hele wezen wordt materie,
een ondoordringbaar star mysterie,
o sla de rots, opdat ik ween.
M. Vasalis
Froukje Giltay schreef een prachtig in memoriam voor Vasalis...
In memoriam Vasalis
Froukje Giltay
Zij heeft voor ons
gezicht en vergezicht
geopend, waar diep
verdriet en groot geluk
onscheidbaar zijn verweven –
waar parken en woestijnen
tot hoger eenheid zijn verheven –
de vogel Phoenix
zingend voor ons uit
zijn as ontstijgt.
Froukje Giltay
Ter nagedachtenis aan de vele slachtoffers van geweld, terreur, oorlog, ziekte, honger en natuurrampen, een gedicht van Martinus Nijhoff:
Het derde land
Zingend en zonder herinnering
Ging ik uit het eerste land vandaan,
Zingend en zonder herinnering
Ben ik het tweede land ingegaan,
O God, ik wist niet waarheen ik ging
Toen ik dit land ben ingegaan.
O God, ik wist niet waarheen ik ging
Maar laat mij uit dit land vandaan,
O laat mij zonder herinnering
En zingend het derde land ingaan.
Martinus Nijhoff (1894-1953)