Wies Moens (1898-1982)

Laat mij mijn ziel dragen

Laat mij mijn ziel dragen in het gedrang !
Tussen geringen staan en hun ogen richten
naarboven, waar blinken Uw eeuwige sterren.
Ik wil een snoeier zijn in de wijngaard,
een werkman bij het druivepersen.

Laat mij mijn ziel dragen in het gedrang !
Mijn woord in de mond van stamelaars,
mijn hand voor die liggen langs het pad.
En voor het raam van mijn woning
een vlam in de nacht :
dat wie verdolen mocht
richt zijn schreden
naar het Huis van Toevlucht.

Ik zal het wasbekken klaar zetten,
brood en wijn op de tafel –
en het Boek geopend
aan de parabel van de Goede Herder.

Bewerking: P. Frans De Maeseneer

 Laat mij mijn ziel dragen

Een gedicht dat blijft en niet verslijt,

een parool van kracht voor lange tijd,

door een broze mens beloofd, beleefd,

omdat God hem van zijn adem geeft.

Hij erkent mijn vallen en mijn staan,

mijn parabel: komen en vergaan,

mijn gesproken, mijn gezwegen woord,

mijn geboorte uit het eerste oord.

Danken, treuren om een diepe wens:

voor een kerk van mensen maak me mens,

wat geschonden is en niet geheeld,

maak het uw gelijkenis, uw beeld.