Bron 5
Zie het Kind in de Kribbe, uit liefde voor jou geboren!
'Ik doe dit omwille van de liefde van die God,
die arm in een kribbe is gelegd,
die arm in deze wereld heeft geleefd
en die naakt op het kruishout is achtergebleven'.
uit het Testament van de H. Clara (45)
Wat de H. Clara ons hier bij wijze van Testament nalaat, is de diepste kern van haar roeping. Franciscus en Clara hebben heel veel en intens naar Jezus in de kribbe en op het kruis gekeken. De levenswijze die zij kiezen is eenvoudig: leven volgens het heilig evangelie van onze Heer Jezus Christus. Zij zijn ten diepste getroffen door het feit dat God, uit liefde tot de mens, bereid was zijn goddelijke rijkdom te ruilen voor een arm mensenbestaan. Hun leven was doortrokken van het mysterie van Gods menswording, van zijn liefde, zijn lijden en verrijzen. Kerstmis, Pasen en Pinksteren vormen één groot liefdesgebeuren dat zich elke dag voltrekt aan allen die hun hoop stellen op Gods barmhartigheid.
'Kijk met aandacht' schrijft Clara elders, en zie het Kind in de kribbe, uit liefde voor jou geboren! Diep in ons, in ieder mensenhart, wil de Heer wonen en mogen wij, herboren als nieuwe mensen, in Hem leven, bidden, ademen, lachen, werken en liefhebben. Hij is daar, zo stil en ongedwongen als een pasgeboren kind dat rust aan de borst van zijn moeder. Merken wij zijn stille aanwezigheid op in de drukte van deze dagen ?
Wanneer wij een kind zien popelen van ongeduld, met oogjes die stralen van verwachting, wordt ons hart vertederd. Een kind confronteert ons in al zijn eenvoud met het prille begin van ons leven. Het wekt heimwee naar intens geluk, naar een leven dat ongecompliceerd is. Het Kind in de kribbe komt ons bevrijden van alles wat ons leven beklemt. Het is ontwapenend eenvoudig en het treedt, verwacht of onverwacht, ons leven binnen met zijn Blijde Boodschap. Het wil een antwoord zijn op dat diepe verlangen van ons hart naar liefde en vrede.
Franciscus en Clara hebben dit ter harte genomen. Het kijken naar dit kind heeft hun leven getekend. Omwille van de liefde van dit Kind wilden zij niets in deze wereld bezitten. Hun levenswijze en de boodschap die zij uitdragen wordt in deze tijd van economische crisis en wereldwijde onrust brandend actueel. Christus geeft leven, geeft hoop op nieuw en eenvoudig leven, op een toekomst die ons uittilt boven het kleine ik naar de liefde waaruit wij zijn geschapen. ‘De échte vrede’ vindt Franciscus ‘bereik je niet door te vechten, maar door de Heer te aanbidden.’
De Kersttijd is een tijd van innige vreugde… vreugde om het nieuwe leven dat aan ieder van ons geschonken wordt. Het is er, vanaf het prilste begin. Het ontluikt in onweerstaanbaar verlangen om te groeien. Het is niet te zien, tenzij aan de stille tekenen van groei, van liefde, van hoop, van vreugde. D. Bonhoeffer zegt dat er een vreugde is die niets weet van verdriet, nood en angst die in een mensenhart kunnen wonen; deze is niet duurzaam, zij kan slechts korte tijd verdoven. De vreugde van God is door de armoede van de kribbe en de nood van het kruis heen gegaan; daarom is zij onoverwinnelijk, onweerlegbaar. Zij loochent de bestaande nood niet, maar vindt midden in de nood, juist in de nood, God! Om deze vreugde, die overwonnen heeft, gaat het. Deze alleen is geloofwaardig, deze alleen helpt en geneest. Wij zijn geroepen om vol vreugde naar Hem op te zien en te geloven dat er één was en is die met een liefde, welke ons verstand te boven gaat, onze verlossing volbracht heeft.’ (Vertaling uit D. Bonhoeffer, Gesammelte Schriften II, 547vv.) Deze vreugde doet ons jubelen!
God die mens wordt. Hermann von Althausen, dichter van het Salve Regina, stelde aan zijn lezers de vraag: “Zijn wij arm, eenvoudig genoeg om op Gods ontferming te hopen?” In deze dagen van intense vreugde mogen wij ons hart openen voor “de eenvoud die in Christus is”. Moge zijn glimlach over ons leven stralen.