Bron 7

Laat geen bitterheid en duisternis je insluiten.

Uit de 3e brief van Clara aan Agnes van Praag v. 11

Rotsspleet in de Monte Subasio te Assisi

In de donkere en koude maanden komt die raad van Clara wel gelegen. Zovele mensen in onze maatschappij hebben juist nu last van depressie, moedeloosheid, eenzaamheid, verbittering of een burn-out. De zon heeft invloed op ons gemoed, de duisternis in deze wintermaanden ook.

Clara kon ervan meespreken. In haar gemeenschap, waarin rond de 50 vrouwen leefden, waren ook veel zieken. In de rubriek ‘Ontspanning’ kan je dat in het Proces van de heiligverklaring van Clara lezen. Ook ziek-zijn heeft invloed op het gemoed van de meeste mensen. En ook daarvan kon Clara meespreken. Jarenlang  is ze ziek geweest, soms zo zwak dat haar medezusters dachten dat ze zou sterven. Uiteindelijk is ze nog + 60 jaar geworden, wat al een hoge leeftijd was in de middeleeuwen.

Op het einde van haar leven geeft ze deze raad aan haar jongere medezuster Agnes van Praag, een koningsdochter die het leven als claris verkoos boven een koninklijk huwelijk. Zij leefde thuis in welstand en werd nu geconfronteerd met bittere armoede, met tegenstand, met de erbarmelijke levensomstandigheden die ze zelf gekozen had.

Als Clara haar de raad geeft, zich niet te laten insluiten door duisternis en bitterheid, weet ze wat ze zegt. Het is geen goedkope raad van iemand die zelf niet weet wat ziekte en armoede is. Het is de raad van een gelouterde vrouw.

In het omgaan met lijden en tegenstand, volgde zij het voorbeeld van Franciscus. Allebei oefenden ze zich (in figuurlijke betekenis) in de kunst van de alchemie: lood omzetten in goud, met andere woorden: iets dat heel moeilijk is en zwaar weegt omzetten in iets dat positief is voor jezelf en voor anderen. Want elke situatie heeft twee kanten: een negatieve en een positieve pool. De kunst is om met het negatieve in ons leven zo te leren omgaan, dat het positieve erdoor gestimuleerd wordt. Of om het eenvoudiger te zeggen met de woorden van Loesje: het is zó donker, dat ik overal lichtjes kan zien.

Misschien kan het een lichtje betekenen in deze donkere dagen je te richten naar de mensen om je heen die eenzaam, depressief, ziek of bejaard zijn. Je bemoediging, je vriendelijk woord, je eenvoudige glimlach of gewoon je aanwezigheid en je aandacht kunnen wonderen verrichten en zo vul je ook je eigen hart met positieve energie!

Tot slot nog een wondermooi gedichtje van Judith Herzberg:

 Ziekenbezoek

 Mijn vader had een lang uur

zitten zwijgen bij mijn bed.

Toen hij zijn hoed had opgezet

zei ik, nou, dit gesprek

is makkelijk te resumeren.

Nee, zei hij, nee toch niet,

je moet het maar eens proberen.

© Judith Herzberg (uit: Beemdgras)