Getuigenis van Youfra-leden

Hier een geloofsgetuigenis van jonge christenen: 

Pieter Peccue en  Cedrick Veryser. De moeite waard om eens rustig te lezen en te ontdekken wat God kan doen in het leven van mensen...

Pieter Pecceu is één van de leidinggevenden van de franciscaanse jongerenwerking in Heuvelland,  en bovendien stichter en landelijk minister van Youfra (franciscaanse jeugd) in Vlaanderen. Hij is gegrepen door het leven van Franciscus van Assisi en bezield door de francicaanse spiritualiteit. Hoe dit je leven en dat van anderen van binnenuit kan veranderen, daarvan getuigt Pieter met zoveel enthousiasme dat het ongetwijfeld aanstekelijk zal zijn voor wie dit leest...!
 
Ik ben nu 20 jaar en student in Gent. Wanneer ik met leeftijdsgenoten omga krijg ik vaak de vragen: ‘Waarom geloof jij? Wat heb je daar nu aan? Franciscus van Assisi, wie is dat? Wat heeft die mens gedaan?’ En dan sta je daar. Hoe moet ik dit nu gaan uitleggen. Het makkelijkst om dit te verstaan is vaak door de ervaringen te vertellen die ik heb meegemaakt en wat voor een gevoel dat mij geeft. Als ik kan aantonen hoeveel vreugde dit me brengt in mijn leven, dan kan dit misschien anderen aanspreken en ook overtuigen om een gelovige weg te volgen.

Hoe is mijn leven nu eigenlijk gevormd tot de gelovige, Franciscaans geïnspireerde persoon die ik nu ben? Daarvoor kan ik misschien best eerst wat meer over mezelf vertellen. Ik haal enorm veel uit de jongerenwerking in Heuvelland. Toen ik 16-17 jaar was begon ik daar leiding te geven. Een toffe uitdaging op zich, maar in de jongerenwerking van Heuvelland kreeg dit nog een extra dimensie. Pater Kenny Brack, die minderbroeder Kapucijn is en pastoor in Heuvelland startte deze werking op en gaf er de eigenlijke inhoud aan. En als leiding steek je van die Franciscaanse inhoud heel wat op tijdens de activiteiten die je geeft. Van pater Kenny zelf heb ik zeer veel geleerd over mijn eigen persoonlijkheid en mijn manier van in het leven staan en eigenlijk …. Mijn eigen ‘zijn’. Als ik erop terugkijk en eraan terugdenk komen de gesprekken me nog zo voor de geest. Kenny zag me stapje per stapje veranderen en ik zag het niet. En hoeveel keer hij gezegd heeft van: ‘Pieter, kijk toch eens wat je kan bereiken, kijk toch eens hoeveel diepgang dat er in jou zit en merk je dat niet Pieter dat je tot veel meer in staat bent dan vroeger?’ Ik vroeg me in het begin wel af, waar hij dat haalde en of hij niet overdreef. Ik begon me dan zelfs af te vragen op welke manier ik overkwam bij de mensen. Uiteindelijk moest ik het bijna toegeven aan mezelf dat er precies wel mensen waren die aan mijn engagement deugd hadden. Aan mij? Ja, blijkbaar aan mij! Maar als ik daarop terugkijk was de vonk toch nog niet genoeg overgeslagen.

Het is vooral door mijn eerste ervaring in Assisi, als buitenlandse reis, dat mijn ogen open gingen. De visie van Franciscus van Assisi, al die werkelijke, tastbare en toch heilige plaatsen die we bezochten. Ik durf zeggen dat ik helemaal ondersteboven was, want we werden door de reisbegeleiders uitgedaagd om heel diep in onze ‘eigenheid’ te door te dringen. Die thematieken en de levensvragen die we meekregen, daagden mij enorm uit. We hadden in kleine groepjes heel wat tijd om daarover door te praten. Toen ik die anderen bezig hoorde en dan mijn eigen leven, mijn tijdsinvulling en mijn levensvisie onderzocht, voelde ik me nergens meer staan... Ik voelde me enorm leeg. En nu? Ik zat daar nu met dat gevoel. Niet wetend wat ermee gedaan. ’t Was precies of iets in mij zei: “zo kan jij niet verder Pieter”. Waarschijnlijk heb ik toen onbewust wel gezegd aan God ‘Heer wat wil Jij dat ik doe?” Want die momenten van leegheid gaven me ietsje later de ruimte om me te laten volstromen met een hernieuwde kracht, die mijn leven vorm zou kunnen geven. Na deze reis had ik één zekerheid voor ogen: mijn leven zou er anders gaan uitzien. En de levenswijze en de levensvisie van Franciscus: daar kon ik mij aan spiegelen. Zou ik in zijn voetstappen kunnen gaan? Ik vond het ’t proberen waard.

De spiritualiteit van Franciscus was voor mij een totaal nieuwe ontdekking en daarom was ze ook zo ‘prachtig’ voor mij. Ik maakte een inwendige klik die ervoor zorgde dat ik een eigen nieuw gevormde mening had in het leven, dat die gelovig ingevuld was en dat ik die ook durfde uitspreken naar anderen toe. Het helpen van anderen kreeg een hogere plaats op mijn agenda. En  hoe raar het ook zal klinken nu: ik stelde vast dat de wereld niet rondom mij draaide maar dat het beter ik zou zijn, die rond de wereld draait. En mijn imago, mijn manier van willen overkomen bij anderen, en al die materiële zaken…moest dat nu allemaal zo ‘belangrijk zijn’ ? Ik kreeg meer deugd van eerlijke en ongedwongen contacten te leggen met mensen en begon te beseffen dat geloven voor mij ook uitspreekbaar kan zijn en niet tot mijn privéleven behoort of verborgen moet blijft.

Hoe voelde ik dat in mijn leven zelf? Die inwendige klik veruitwendigde zich. De personen rondom mij merkten dat ik veranderde. En het grootste cadeau dat ik nu meemaak is de dankbaarheid van de mensen rondom mij. Dit zijn de jongeren van de jongerenwerking, de mensen met wie ik leiding geef, mensen van de parochie, mijn vriendin, vrienden overal rond. Allemaal zeggen ze dat ik veranderd ben in de laatste jaren en ik voel ook dat zij die verandering opvatten als een positieve verandering. In feite zou ik mogen zeggen: “ik ben mezelf geworden” !


Sinds ik mijn leven probeer te richten volgens Franciscus van Assisi voel ik een sterk gevoel van gedragenheid en dankbaarheid. Wanneer ik val, weet ik dat ik opgevangen zal worden. Als iemand anders het moeilijk heeft, weet hij of zij ook dat ze steeds bij mij terecht kunnen. Onze jongeren en mijn medeanimatoren uit de jongerenwerking zijn ook een geschenk van God voor mij. Ik voel een grote dankbaarheid van hen uitkomen en dat uit zich ook in simpele dingen. Wanneer ik vraag om een saai karweitje op te knappen, zoals de toiletten kuisen van ons centrum Rivo Torto, is er geen gezeur, gezaag of geklaag. Ze doen dit met zoveel plezier dat ik er nog elke dag van verschiet. Ik zie velen van hen openbloeien dankzij hun geloof en de Franciscaanse weg van leven. Bepaalden maken een hele omwenteling mee waarvan je enkel maar overdonderd kunt zijn. Dingen die je nooit had verwacht van bepaalde personen worden opeens werkelijkheid. Als je daar dan even bij stilstaat en verwonderd kijkt naar al die mooie dingen die gebeuren dan kun je zelf ook alleen maar vreugdevol worden. Het gevoel dat je daar ook maar een klein steentje aan hebt kunnen bijdragen geeft mij een enorm gevoel van vreugde en geluk waar ik me elke dag aan kan optrekken en met een gelukkige en positieve instelling kan rondlopen op deze grote wereldbol.


Misschien kan je mijn leven wat vergelijken met een zonnebloem (ook een teken van Italië en de streek waar Franciscus leefde). Wanneer je deze wat aarde en water geeft dan kan ze groeien. Dat ervaar ik ook in mijn geloof. Door mijn geloof in een levende God kan ik steeds verder groeien naar de droom die God over mij heeft. Het geloof is voor mij aarde en water. En dan daar de zon op!! Die zonnebloem bloeit dan helemaal open en richt zich naar de zon. Dat ervaar ik in de mensen rondom mij die hun dankbaarheid over mij laten schijnen. Daarvan kan ik volledig openbloeien. Het is een constante wisselwerking waarbij we ons geluk delen met elkaar en zo aanstekelijk zijn. Als die zonnebloem zich dan uiteindelijk volledig opent, kunnen ook de zaadjes vrijkomen. Zaadjes van geloof. Zaadjes die zich verspreiden en anderen aanspreken om ook zelf een gelukkig en vreugdevol leven te creëren voor henzelf. En dit is ook wat ik iedereen zou toewensen. Dat ze het ware geluk in hun leven vinden doorheen het geloof en zo iemand worden die geluk uitstraalt naar anderen. En ik heb zo een intens vermoeden dat Franciscus ons daarbij zegent!

Vrede en alle goeds!


Pieter


________________________________________
Cedrick is één van de animatoren van de Jeugd- en Jongerenwerking van de federatie Heuvelland. Hij en zijn mede-voortrekkers van deze franciscaans geïnspireerde jongerenwerking: Pieter, Alexander, Matthias, Ilse en Simon werden genomineerd als 'schatten van doeners'. Nathan is één van de jonge mensen die lid zijn van deze jongerenwerking. Hier kan je hun authentieke getuigenissen  lezen:

Ik ben Cedrick Veryser en op het ogenblik dat ik dit getuigenis schrijf ben ik 19 jaar.  Ik ben er mij heel goed bewust van dat ‘gelovig zijn’ voor veel van mijn leeftijdsgenoten ‘not done’ is, maar ikzelf kan eigenlijk niet anders dan het een centrale plaats geven in mijn leven.  Hoe dat het komt, dat ik niet anders kan, dat weet ik zelf niet zo goed, maar vanuit mijn diepste binnenste voel ik dat het zo moet zijn.  Het is enerzijds een zoeken om dit geloof een plaats te geven en anderzijds heb ik de indruk dat mijn ‘ik’ mijn ‘eigenheid’ heel erg verandert door gelovig te zijn.   Ik wil mijn geloof elke dag doen ontplooien, maar eigenlijk voel ik dat ik zelf steeds meer ontplooi, door te geloven in een God die mij groeikansen geeft.

En waar het hart van vol is, daar loopt de mond van over , zegt het spreekwoord…. Wel, bij mij is dat volop het geval als het over gelovig zijn gaat… ik kan dat echt niet voor mezelf houden en ik heb het precies nodig om daarover te vertellen en anderen ook te helpen om hetzelfde te doen.

Dat uit zich dan in mijn engagement als animator in de jeugd- en jongerenwerking van de parochiefederatie Heuvelland en in mijn taak als vormselcatechist en als lector in de weekendvieringen te Loker.
Waarschijnlijk lijkt het nu, alsof dat bij mij alles altijd van een leien dakje is gelopen op geloofsvlak.  Wel… het is echt niet zo.    Ik sta er eigenlijk verstelt van, hoe sommigen van onze jonge mensen zo over hun geloof kunnen delen.  Ik durfde dat vroeger niet … en … dat is nog niet eens zo lang geleden.  Toen ik nog middelbare scholier was wist bijna niemand dat er zoiets als ‘gelovig zijn’ in mij aanwezig was.  Ik zou het nog liever weggestopt hebben onder stapels stoelen of banken, dan er ook maar iets over te zeggen.  Verlegen, beschaamd erover…   zo leek ik een doorsnee, ongeïnteresseerde tiener.

Op mijn 16° duwde mijn oudere broer Matthias,  en nog een vriend van hem die ik ook kende, nl. Pieter, samen met nog enkele jonge mensen en pater Kenny, de jeugd- en jongerenwerking van Heuvelland in gang.   Je zou er moeten bij geweest zijn om het enthousiasmerend gehalte van Matthias spreken te registreren, wanneer hij het over de jongerenwerking had.  Hij zweeg er gewoonweg niet over.  En ik ondertussen maar afvragend kijken en luisteren van op een veilige afstand.  Ik vraag me af, of hij het merkte dat ik er eigenlijk allang meer over wou weten?  Op een bepaald moment vroeg ik hem op de man af:  “waar haal jij toch eigenlijk de motivatie vandaan om iedere keer naar Heuvelland te gaan, zoveel voor te bereiden, en er telkens opnieuw zoveel tijd in te steken?”  En dan zijn antwoord:  “Zolang ik het gevoel heb, dat er jonge mensen zijn die zoeken naar geloof, dan is alles wat we voor de jongerenwerking doen heel erg zinvol”.    Hij zal toen ook wel gemerkt hebben dat ik ondersteboven was van zijn antwoord.  Geen woord over ‘spelletjes spelen’ en ‘amuseren’ , maar een volledige bereidheid om geloof door te geven en….  het werd in Heuvelland dan blijkbaar ook nog zo beleefd!  Moest je toen de gelegenheid hebben gehad om in mijn binnenste te kijken, dan zou je zenuwachtige vonken van enthousiasme en verwarring tegelijkertijd hebben gezien.  Wat was dat nu met mij?  Was dat nu echt nodig om al die jaren de onverschillige uit te hangen, terwijl dat er enkele kilometers verder leeftijdsgenoten samenkwamen om te ontdekken hoeveel zinvoller het leven kon zijn als je gelovig bent?
Aarzelend gaf ik aanzetjes aan de verantwoordelijken van de parochie dat ik wel geïnteresseerd was om hier en daar te helpen…   En op een zeker moment hield ik het niet meer, en ik sprak voluit mijn bereidheid uit.  Ik zou en ik moest en ik zou me door niemand meer laten tegenhouden om mijn geloof in een levengevende God te uiten… ik zou erover gaan vertellen … doorvertellen…  Ik zou en ik moest me engageren in de jongerenwerking en het mocht… ik sprong aan boord van dat geloofsschip dat naar mijn aanvoelen heel wat woeste baren van onverschilligheid aankon.

 Waarvan ik hier juist vertelde, dat mag je nu al 3 jaar geleden situeren.  Als ik daarop nu even terugkijk…. Tsjonge… wat heb ik al niet voor kansen gekregen in die korte tijd?  Het bijna ‘onnoemelijke’ is…  dat ik op één of andere manier een steeds maar gelukkiger gevoel krijg in mezelf.  ’t Schijnt dat je dat ook aan mij kan zien….

Op dit ogenblik, dus, het moment dat ik deze regels schrijf, leef ik in het moment dat ik niet kan zwijgen over mijn gelovige beleving, zo gelukkig maakt ze mij.

Ik vind het ook heel belangrijk om daar met jonge mensen over te spreken.  Als ik op die drie jaar terugkijk, dan merk ik eveneens hoeveel zinvolle gesprekken ik reeds met andere jongeren heb kunnen voeren over gelovig zijn, over de heel makende kracht van Jezus, over de liefde van God die je in jezelf voelt.

Als ik jonge mensen zie en voel worstelen met vragen als “Wat betekent geloof voor mij?” dan lijkt het of God trekt bij mij aan de bel en spoort me aan om met die jonge mensen een gesprek aan te gaan.  Want, ikzelf put uit mijn geloof heel veel kracht en moed om geloofwaardig te leven.

In onze jongerenwerking en de omarmende parochiegemeenschap daarbij, wordt er heel veel geleefd vanuit de spiritualiteit van Franciscus van Assisi.  En ik zie dan bijvoorbeeld Pieter bezig, die ooit één van de pioniers was en nu bij de eindverantwoordelijken hoort van het jongerenpastoraat, …. En dan denk ik …  hoeveel deugd doet dat ons allemaal niet van zo iemand zoals Pieter, waarvan je ziet dat die steeds meer doordrongen is van Franciscus’ spirit, op je weg te mogen ontmoeten.  Je voelt aan alles wat Pieter zegt en doet dat hij precies alle moeite doet van de wereld, om God in Hem aan het werk te laten.   Je kijkt op naar mensen zoals hem….  Ze inspireren!  Ik word dan eerlijk gezegd heel erg dankbaar dat God zo’n mensen op mijn weg laat komen.  Mensen die ik ken van vroeger en die door dezelfde geloofsklik te maken zoals ik deed, zo ‘zichzelf beginnen te worden’.    Ik ben enorm dankbaar als ik onze jonge mensen zo zien groeien….  Typen zoals een Joris en een Nathan en een Annelies, en een Rene en z’n broer Isaak…..    en ’t zijn er nog zo velen.  En dan die ouders van die gasten die steeds meer geïnteresseerd geraken in wat wij doen, zijn, beleven.  Ik wil afronden door jij die dit hier leest, te vertellen dat ik waarschijnlijk bij één van de gelukkigste mensen van dit westelijk halfrond hoor, doordat ik 3 jaar geleden een gelukmakende stap in mijn leven heb gezet.  En daarom wens ik jou met Franciscus toe wat mij de afgelopen 3 jaar is toegewenst en waardoor ik steeds meer word wie ik ben:  Vrede en alle goeds!
 Cedrick